بر اساس آموزه های وحیانی قرآن، دو نوع تفویض وجود دارد: 1. تفویض حق: تفویضی که انسان خود و امورش را به خداوند واگذار می کند. خداوند می فرماید: وَأُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ؛ و کارم را به خدا مى‏سپارم خداست که به حال‏ بندگان خود بیناست.»(غافر، آیه 44)

2.تفویض باطل: تفویضی که خداوند امور را به انسان بسپارد و واگذار کند؛ به طوری که گفته شود دست خداوند بسته است. به عنوان نمونه کسی که می گوید: یَدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ ؛ دستان خدا بسته است.(مائده، آیه 64) قایل به تفویض باطل است؛ زیرا چنین شخصی معتقد است که دستان خدا پس از خلقت چیزی بسته است و کارها و امور آن چیز را به خلق خویش به ویژه انسان سپرده است. پس کاری به کار انسان ندارد و این انسان است که خودش مسئول وضع قوانین خود است. بر همین اساس نیز از تشریع و شریعت الهی پیروی نکرده و بر خلاف رفتار می کند؛ چنان که یهودیان بر اساس همان اعتقاد تفویض باطل بر خلاف شریعت عمل می کردند: کَانُواْ لاَ یَتَنَاهَوْنَ عَن مُّنکَرٍ فَعَلُوهُ از کار زشتی که می کردند باز نمی ایستادند(مائده، آیه 79)؛ زیرا آنان اعتقادی به دستان باز خداوند ندارد، در حالی که بر اساس همین آیه دستان خداوند باز و مبسوط است. هم چنین کسی که می گوید قوانین و سنت های الهی حاکم بر خداست است او نیز به نوعی قایل به تفویض باطل است؛ یعنی کسی که می گوید: بر خدا واجب است؛ یجب علیه، قایل به تفویض باطل است؛ بلکه اگر بگوید: یجب عنه؛ از خدا جز آن سزاوار نیست، این از تفویض باطل گریخته و رهیده است.